Kisumu...... Afrikaanse ervaringen.

Allereerst bedankt voor al die mooie reacties, het is mooi en ik krijg het er bijna koud van.

Nou ja koud, dat was het gisterenavond, wie denkt dat je zo dicht bij de evenaar, slechts enkele kilometers hier vandaan geen winterse kleren nodig hebt heeft het mis. We hebben nu al drie dagen achter elkaar regen gehad en hij begint elke dag vroeger. Gisterenavond zaten we met zijn allen om een Djiko waar ze hier op koken, net iets moderner dan de threestone maar heerlijk als de temperatuur flink onderuit is gegaan.
Vanaf de eerste dag hou ik een dagboek bij over wat ik allemaal beleef en gevoelens die ik erbij heb en ik geef hierbij een kort verslag van gisteren toen ik langs de weg terug kwam van een plaatselijke naaister die een colbertjas voor mij gaat maken.
Ik liep langs de weg en keek zoals altijd vol verbazing om me heen en zag koeien langs de weg aan een touw gebonden staan te grazen, een agressieve stier waar mensen niet meer langs durfde..... een oude arme man die tussen vuilnis nog bruikbare dingen zocht, iets wat in mijn ogen onmogelijk is..... oude vrachtwagenszo hoog beladen dat ze in ons land onder geen enkel viaduct door zouden kunnen rijden balancerend over de weg zwarte rook uitstotend, zoveel dat ik tegen mensen hier vertelde dat ik nu weet hoe het komt dat ze zo zwart van kleur zijn en dat ik inmiddels ook een eind op weg ben....... en dan opeens komt er een sprankelend frisse stationcar met een Heineken bierfles op de zijkant staan voorbij, en ik denk: deze drank moet wel heel gezond zijn. Ik moet meteen denken aan al die mensen hier die hun ellende wegdrinken niet met Heineken maar met zelfgestookte drank die je van veraf aanruikt komen (om het zomaar te noemen). Mijn fototoestel hangt om mijn nek maar ik walg hier meer van dan alle ellende die ik bij elkaar zie en krijg het nu niet voor elkaar om hier een foto van te maken en ik vertel jullie dat ik dacht geen grenzen te te kennen, zoals uit mijn foto's die ik iedereen die dat wil thuis zal laten zien. Toch heb ik mij voorgenomen om een volgende keer wel een foto te maken en wel in een scherp contrast met de werkelijkheid hier.
Hier hoef je eigenlijk niets te doen dan langs de weg gaan te staan in afwachting van wat er gebeurd...... Afrika komt naar je toe en het pakt mij bij de strot maar ik kan het aan. Vaak moet ik denken aan al die mensen in ons land, die egoisten die denken dat al het geld dat naar de derde wereld gaat weggegooid geld is, ik weet inmiddels beter.
Dagelijks wordt ik hier geconfronteerd met het goede werk van Kadogo met haar stichting Kadowinja (google die naam eens) die zeer gemotiveerde kinderen kansen geeft op een goede opleiding, zoals John een pracht jongen die door mijn zwager Jan is gesponserd. Gisteren ben ik bij hem thuis geweest waar zijn familie in armoede leeft maar de blijheid en motivatie van hem is gewoon geweldig, hij nkomt er wel dank zij o.a. dat relatief kleine geldbedrag voor scholing. Hij neemt mij mee in het doolhof van paden tussen de armoedige huizen afgewisseld door de nieuwe grote huizen door van rijke mensen die hier buiten de stad zijn gaan wonen en toont mij het prachtige uitzicht op de vallei en de rivier. Ik geniet en mijn liefde voor Afrika groeit.
Wat mij zorgen baart is het corrupte systeem en het bijgeloof, zoals wanneer een man overlijdt de vrouw nog voor de man begraven wordt met een andere gemeenschap moet hebben. Als deze man het overleeft gaat de vrouw vrijuit en anders is ze bezeten door geesten..... jullie begrijpen wat dit betekend in een land met zoveel aids besmettingen.

Nu eindig ik mijn verhaal, we moeten gaan naar Ujoma (?) waar ik ga kijken wat ik voor de arme boeren kan betekenen.

Houdoe,

Wim.