Weer thuis bij vrouw en kind,

Afgelopen zaterdagmorgen ben ik nog met Wil in de stromende regen de schapen om gaan weiden en hebben we nog de tijd genomen om ons voor te bereiden op mijn terugreis naar Nederland, ik heb Wil beloofd dat ik terug in Nederland zijn ouders op ga zoeken om verslag te doen van mijn reis en natuurlijk om te vertellen hoe het met Wil, Marleen en de kinderen Lenny en Lizzy gaat en de fijne tijd die ik bij hen heb gehad.
s'middags zijn we richting het vliegveld in Auckland gegaan, onderweg nog een paar souveniers gekocht en we dachten de kiwi's, het symbool van Nieuw Zeeland wel op het vliegveld te kunnen vinden, Lenny ging daar voor mij naar op zoek maar vond ze niet waarna Wil mij beloofde wel verder te zullen zoeken en ze vervolgens per post wel op te sturen. Op het vliegveld aangekomen bleek het vliegtuig een uur vertraging te hebben waardoor we al de tijd hadden om nog wat na te praten met mekaar en ook met Minke een vriendin van hen die zich daar bij ons voegde en later samen met Wil, Marleen en Lenny naar huis is gegaan voor een bezoek, het was er erg gezellig waarna het afscheid toch moest komen en ik naar de gate moest gaan die Marleen omschreef als de voor haar vervelendste plek van Nieuw Zeeland, afscheid nemen is immers altijd zwaar, zeker als dit voor lange tijd is, maar niet getreurd Marleen de goede herinneringen blijven levend en voor jullie is er ook een speciale plaats in mijn hart en we houden contact en ik zie jullie bij leven en welzijn volgend jaar hier in Nederland.
Toen ik de gate gepasseerd was vond ik toch de kiwi's die ik zocht en nu staan er twee bij ons op de kast bij de twee die we al hadden, een bij Rina en die ander krijgt Sjaak waar ik drie jaar geleden mee in Nieuw Zeeland was vanavond met zijn verjaardag. Als ik de kiwi's zie denk ik altijd met plezier terug aan Nieuw Zeeland het land dat mijn hart heeft gestolen.
De reis terug was lang 36 uur inclusief tussenstops in Sydney 1.5uur, Bangkok 1uur, en Dubai 6 uur, naast mij in het vliegtuig zat een mooie jonge Franstalige vrouw van waarschijnlijk Noord Afrikaanse afkomst die wel heel gemakkelijk kon slapen, om jaloers op te worden, toen een stewardes mij vroeg wat "mijn" slapende vrouw wilde eten moest ik helaas bekennen dat zij mijn vrouw niet was en keek nog eens naar haar, ik 53 en zij misschien 25 en dacht een beetje dromen kan mijn vrouw me toch niet kwalijk nemen, bij de volgende lunchronde heb ik haar toch maar wakker gemaakt, ik had per slot van rekening al een keer wat lekkers dat zij niet hoefde van haar gekregen. De tijd in Dubai was te kort om een hotelkamer te pakken om te douchen en even te rusten en heb dus rondgezworven over het vliegveld waar ik mij kostelijk amuseerde, het meest met de zeer verschillende mensen uit allemaal andere culturen die daar vredig met mekaar omgingen, zorgeloos liggen te slapen etc. en dan moet ik denken aan het gedoe in de wereld en ook in eigen land waar velen altijd de schuld van alles wat niet goed is in hun ogen bij anderen leggen en het verdommen om de hand ook eens in eigen boezem te steken. De laatste etappe van Dubai naar Dusseldorf zat ik bij een raam en kon mooi uitkijken over al die bouwkranen en hoge gebouwen waaronder de in aanbouw zijnde aanstaande hoogste toren van de wereld, dit macho bouwwerk, uitspatting van kapitalisme, is al gigantisch hoog, ja, ja, als iedereen in de wereld toch al goed te eten heeft mag je zo wel brassen met geld als hier in Dubai. Wij vlogen over Iran, Turkije, tussen de Kaspische en Zwarte zee enz. door naar Dusseldorf waar An, Sjaak en Cor Scheres mij op stonden te wachten. Thuis aangekomen was ik doodmoe maar wel voldaan na een zeer gedenkwaardige prachtige reis.
Maandagmorgen zijn An en ik naar Rina gegaan en vervolgens naar het graf van Peter, alwaar ik de voor hem meegenomen steen van een strand in de Catlins tussen Balclutha en Invercargill samen met een bos bloemen op zijn graf heb gelegd.
Vanmorgen was de eerste morgen dat ik bij het wakker worden wist dat ik in mijn eigen bed lag, (gisternacht blafte een van onze honden en ik vroeg me nog half slapende af, Wil en Marleen hebben toch geen hond?) en besef dus nu dat de reis echt achter de rug is en hoop dat de jatlag nu toch ook voorbij is. Eventuele nog binnenkomende reacties op deze site zullen deze reis mede levende houden.

P.S. een van de komende dagen zet ik nog een aantal foto's op deze site en beloof dat ik de reis die An geboekt heeft, toen ik nog in Nieuw Zeeland zat, naar India in November waar zij o.a. ook mee naar toe gaat, ze zei als ik die brief van jou aan Peter op zijn begrafenis voor kan lezen moet ik ook de angst kunnen overwinnen om te vliegen, deze reiszal ik ook op deze site beschrijven.

Houdoe,
Wim.