Bisse wiet van hoes?

Woensdag avond kreeg ik telefoon uit Nederland, John Schoonbroodt belde met deze vraag, hij stond met bietenzaad aan de deur en ik was er niet ik zei, nou ja wiet van hoes ik ben helemaal aan de andere kant van de wereld en kom zondagavond thuis en besefte toen pas echt dat de laatste dagen hier bijna geteld zijn, ik kan er nog niet aan wennen, niet dat ik iedereen thuis niet graag terug wil zien maar het bevalt mij hier zo verdomde goed, ik pas mij zo makkelijk aan en alleen reizen bevalt mij prima en verder ook alle contacten hier met mensen die ik ken en ook anderen, ik had dit toen ik hals over kop vertrok niet durven denken. Deze reis is ondanks het overlijden van Peter wat mij ontzettend diep raakte (dit heb ik vaker beschreven) voor mij een ongelofelijke ervaring geworden welke ik niet had durven dromen. Gisteren ben ik bij mijn oude klasgenoot Math van Geneijgen op bezoek geweest die hier al achtien jaar woont en prive en zakelijk al het een en ander heeft meegemaakt maar deze levenslessen vooral ook van de positieve kant bekijkt, Math bedankt voor de fijne gesprekken het uitstapje naar Hamilton en natuurlijk ook de copie van oude klassefoto waarvan ik niet eens wist dat die bestond.
Toen ik s'nachts bij hem zoals altijd hier, weer alleen op bed lag speelde er continue een tekst van volgens Marleen en Wil van Paul Young door mijn hoofd en nu nog steeds en hij ergert mij geenszins nl: where ever I lay my head thats my home en zo voel ik mij ook.
Ik heb ook nog het een en ander gedaan hier b.v. woensdag ben ik naar de Waitomo Caves geweest naar de gloeiwormen en waar terwijl wij stonden te wachten op het bootje er in een grote grot een groep Japanners in koor begonnen te zingen dit klonk werkelijk ongelofelijk mooi, kort van te voren stond een jonge moeder die om het huilen (dit klonk hier ook al heel apart)van haar baby die zij bij zich had te voorkomen, het kind de borst ging geven en het gesmek van de baby gaf tussen de muisstille mensen ook een zachte mooie klank in deze grote grot, voor mij was het net of het er allemaal bij hoorde en ik hier voor in het entreegeld had mee betaald.
De gloeiwormen die ik zag hangen deden mij denken aan van die horizontaal opgehangen kerstverlichtingsnetten aan het plafond met allemaal van die hele kleine lichtjes.
Daarna heb ik een rondwandeling over de heuvels rond de grotten gemaakt waar onderweg een gids van een groep kinderen mij wees op een andere hele bijzondere wandeling waar je zo in grotten binnen keek waar de riviertjes uitstroomden en meters diep uitgesneden waren in de rotsen, een tekst op een bord verwees naar het zachte water dat de harde rotsen uitgesneden had wat ik wel zachtjes omschreven vond, toen ik terug wilde gaan was ik de weg kwijt en besloot om de weg terug te lopen die ik was gekomen, dit zou ik nog wel voor het donker halen. Onderwijl ik terug liep kwam ik in een busje de gids tegen met de kinderen die mij op deze wandeling had gewezen en hij bood mij aan om mij op te komen halen als hij de kinderen had teruggebracht en weer ervoer ik de positieve kant van de mensen hier, ze staan altijd direct klaar om je in een dergelijk geval te helpen.
Nou mensen over een uur of 16 moet ik het vliegtuig in om terug te keren naar Nederland en bedank dan ook vanaf hier iedereen die er aan heeft bijgedragen dat ik dit mee mag maken.
De mensen hier die dit lezen wens ik het allerbeste toe en hoop hen allen nog eens terug te zien hier of in Nederland en de mensen thuis jullie zijn bij deze uitgenodigd om naar de foto's te komen kijken aangevuld met uitleg over mijn ervaringen hier.
Morgenvroeg plaats ik nog wat foto's
en in Nederland schrijf ik nog een laatste bericht op deze site.
Het was gewoon geweldig en ik hoop dat jullie van mijn berichten hebben genoten.

Houdoe,

Wim.