Bij Wil van ome Harrie

Hallo allemaal,

Dagen sneller dan verwacht ben ik na afsheid te hebben genomen van iedereen bij Geert bij neef Wil en Marleen en hun dochters Lenny en Lizzy aangekomen. De tocht was schitterend ik heb veel foto's gemaakt onderweg (ik zei tegen een Amerikaanse jongenman die stond te liften in de stromende regen bij Murchison en die van mij kreeg tot bij Nelson en ook oog had voor de prachtige luchten) dat ik meer foto's had gemaakt dan een bus japanners bij elkaar. Deze voor de boeren zo belangrijke regen achtervolgde mij en haalde mij vaak in. De eerste dag ben ik doorgereden naar Lake Tekapo, bij lake Pukaki aan de voet van Mount Cook had ik een schitterend uitzicht op deze berg, s'morgens regende het en deze buien bleven mij achtervolgen met wel schitterende uitzichten wanneer de zon er doorheen kwam, mede omdat ik door het overlijden van Peter en de ervaringen in het Southland, waar ik New Zealand van een hele andere kant heb leren kennen niet in een toeristenbui verkeer ben ik doorgereden naar Nelson, waar ik onderweg nog effe bij Mieke van de Koelen aan ben geweest, dit was toch maar 'n 25 kilometer uit de richting ze was echter niet thuis maar had wel een brief voor mij achtergelaten, daarna ben ik doorgereden tot achter Nelson waar ik nog een schitterende zonsondergang heb gezien op het strand.
Achter Nelson op een kleine camping bij Cable bay waar ik de slaap niet kon vatten omdat ik wist dat Peter nu zou worden begraven, heb om 10 uur s'avonds nog een keer de brief gelezen die ik geschreven heb en die door An bij de afscheidsdienst zou worden voorgelezen, dit was de eerste keer dat het mij lukte zonder emotioneel te worden, en hoopte dat An daar ook de kracht voor had, van Rina hoorde ik net dat dit perfect was gelukt An had het gevoel dat iemand haar hierin steunde. Het alleen verwerken van deze gebeurtenis hier is toch wel zeer apart, jammer dat ik niet op de begrafenis kon zijn al was ik er in gedachten wel bij, nogmaals vaarwel Peter.

Zaterdagmorgen ben ik via de prachtige Queen Charlottedrive op een slakkegangetje naar Picton gereden.
Daarna op de ferry de al even mooie overtocht door de Queen Charlotte sound naar Wellington en van daar uit in een poging de regen voor te komen naar Wanganui, van daar af de Highway 4 met alweer zo een schitterende zonsondergang waarvan ik ontzettend heb genoten vanaf de kant van de weg, het landschap is hier alsof men met het ontstaan van de aarde een poging heeft gedaan om zoveel mogelijk heuvels bij elkaar neer te leggen en Sjaak geloof me dit is van een totaal andere orde als de Queen Charlotte drive een paradijs op aarde voor motorliefhebbers meer dan 100km slingeren langs soms voor heuvels nog behoorlijke afgronden, ik zag vandaag nog een stel op de motor en van de jonge dame achterop wapperden de staartjes onder haar helm uit maar hoelang nog dacht ik toen ze mij voorbij scheurden in het iets minder ruige landschap als gisteren.
Na een overnachting in Raetihi waar ik op de camping de deur van de invalide douche open zag gaan, tot mijn verbazing bleek de invalide een mooie jongedame niet direct hulpbehoevend.
Toen ik vanmorgen weer aanreed verwachte ik snel uitzicht op o.a. de vulkaan Mount Ruapehu van 2797m hoog maar kreeg dit niet vanwege de bewolking, ik zag enkel de voet van deze vulkaan en ben tegen mijn bedoelingen in vanwege het regenachtige weer via Hamilton doorgereden naar Papakuru waar ik gastvrij ben ontvangen, waar het zo goed als droog is met 25 graden.
Ik ga hier o.a. de komende dagen nog wat rondkijken en o.a. in Putaruru op bezoek.

Houdoe,

Wim.