Weer Thuis
Door: Wim
07 December 2009 | India, Goa
Na een lange dag reizen van met wachttijd inbegrepen 22 uur zijn wij weer thuis, ik in mijn geval bij An die mij weer trouw op kwam halen samen met Sjaak, Cor en Monique Scheres, ze is kennelijk niet jaloers dat Mariet en ik enkele dagen in het zelfde bed hebben geslapen.
De laatste dagen in India heb ik het in Benaulim wat rustig aan gedaan, we hebben immers zoveel mee gemaakt en het hete vochtige weer en de buikklachten die ik had waren ook niet bevordelijk om veel te ondernemen, de laatste dag heb ik nog een paar jungle book t-shirts gekocht bij Roekie voor de 2 kleine kinderen van Frank Vriens wiens vrouw tijdens mijn verblijf in India is overleden, An kent Frank goed vanwege zijn werk bij Winters die de drank leveren in de "Binger" in Meijel waar zij werkt.
Elke keer als ik zonder haar op vakantie ga vraagt zij zich af wie uit haar/onze kennissenkring nu weer zal overlijden, het is ook elke keer weer raak en het wordt tijd dat hieraan eens een einde komt.
De laatste dag heb ik in Benaulim ook afscheid genomen van Roekie, die lieve meid die vorig jaar een grote vriendin van ons is geworden. Ik heb haar uitgenodigd om op onze kosten op vakantie te komen bij ons in Meijel komende zomer, met Santos broer Marutti die door Mariet en Moniek en Santos is uitgenodigd, zij wil heel graag en dus gaan we het proberen. Shankar, Roekies broer zal voor haar een goed woord over ons doen bij haar ouders, zij moeten het immers wel goed vinden en wij verheugen er ons in ieder geval op.
Vorig jaar heb ik aan Roekie gevraagd die nooit naar school is geweest om mij een ding te beloven en wel dat zij zou leren lezen en schrijven voor haar toekomst en waarrempel die slimme meid is priveles aan het halen, en ook nog in het engels en heeft nu zelfs een eigen e-mail adres waardoor wij tot ons grote genoegen met haar kunnen e-mailen.
Nu zit ik aan het einde van de eerste dag thuis, die wel even wennen is waarop ik met An en de honden Tula en Atilla van thuis uit aangewandeld ben en door de Groote Peel ben en vervolgens de andere twee Tara en Juul ook nog door mij zijn uitgelaten, een vast ritueel voor mij op zondag en ook voor de honden, dit bleek vanmorgen weer eens overduidelijk toen ik opstond en Atilla al direct bij de deur ging staan om gaan te wandelen. Vannacht toen ik thuiskwam stonden ze tot mijn verbazing niet eens voor me op, misschien wel uit protest tegen het feit dat ze al 3 weken niet meer waren wezen wandelen, hoewel ze op ons boerenerf plaats zat hebben om rond te rennen.
Al overpeinzende concludeer ik dat reizen naar India die zo intensief zijn waarin zo ontzettend veel gebeurd, je leven eigenlijk op delen in meerdere fasen nl; het leven hier en in India met een totaal andere cultuur en zijn levensstandaard, hartelijkheid etc. die vast ook voor veel andere landen geldt met veel armoede die ik in de toekomst nog hoop te ervaren, niet om hun financiele armoede maar om hun hartelijkheid die ik zie als hun rijkdom die veel meer waard is dan geld. In India zei ik tegen iemand die mij vroeg wat ik van zijn land vond, dat ik getroffen was door de armoede van velen, maar veel meer door de daaraan gekoppelde geestelijke rijkdom die veel meer waard is dan het domme verlangen naar financiele rijkdom met het daaraan gekoppelde domme ikke ikke denken dat mij in Nederland zo tegen staat en dit door bezoeken aan arme landen steeds meer doet. De persoon in kwestie was erg trots op mijn kijk op zijn land.
Kotom India is een land dat ondanks het overal rondslingerde afval, dat vooral ook veroorzaakt wordt door de industrie die mede verantwoordelijk is voor de produktie van overbodig plastic etc., waar ik nooit aan zal wennen, diep in mijn hart heb gesloten.
Treffend is het dat vanmorgen toen ik voor het eerst weer samen met An aan het ontbijt zat
de decemberspecial "wordt vervolgt" onder het motto: armoe troef, van Amnesty International op tafel lag o.a. over milieuproblemen in arme landen veroorzaakt door internationals zoals Shell die hun verantwoordelijkheid in deze niet nemen en de gevolgen hiervan in arme landen...........ze lullen samen met de politiek maar verder over een schoon milieu.............om te kotsen, bah.
Sorry, dat ik deze keer mijn reisdagboek zo beeindig maar ik kan en wil niet anders, maar ik besef ook dat ik mee consumeer en voel mij daardoor mede schuldig.
Tot een volgende keer,
Houdoe,
Wim.
De laatste dagen in India heb ik het in Benaulim wat rustig aan gedaan, we hebben immers zoveel mee gemaakt en het hete vochtige weer en de buikklachten die ik had waren ook niet bevordelijk om veel te ondernemen, de laatste dag heb ik nog een paar jungle book t-shirts gekocht bij Roekie voor de 2 kleine kinderen van Frank Vriens wiens vrouw tijdens mijn verblijf in India is overleden, An kent Frank goed vanwege zijn werk bij Winters die de drank leveren in de "Binger" in Meijel waar zij werkt.
Elke keer als ik zonder haar op vakantie ga vraagt zij zich af wie uit haar/onze kennissenkring nu weer zal overlijden, het is ook elke keer weer raak en het wordt tijd dat hieraan eens een einde komt.
De laatste dag heb ik in Benaulim ook afscheid genomen van Roekie, die lieve meid die vorig jaar een grote vriendin van ons is geworden. Ik heb haar uitgenodigd om op onze kosten op vakantie te komen bij ons in Meijel komende zomer, met Santos broer Marutti die door Mariet en Moniek en Santos is uitgenodigd, zij wil heel graag en dus gaan we het proberen. Shankar, Roekies broer zal voor haar een goed woord over ons doen bij haar ouders, zij moeten het immers wel goed vinden en wij verheugen er ons in ieder geval op.
Vorig jaar heb ik aan Roekie gevraagd die nooit naar school is geweest om mij een ding te beloven en wel dat zij zou leren lezen en schrijven voor haar toekomst en waarrempel die slimme meid is priveles aan het halen, en ook nog in het engels en heeft nu zelfs een eigen e-mail adres waardoor wij tot ons grote genoegen met haar kunnen e-mailen.
Nu zit ik aan het einde van de eerste dag thuis, die wel even wennen is waarop ik met An en de honden Tula en Atilla van thuis uit aangewandeld ben en door de Groote Peel ben en vervolgens de andere twee Tara en Juul ook nog door mij zijn uitgelaten, een vast ritueel voor mij op zondag en ook voor de honden, dit bleek vanmorgen weer eens overduidelijk toen ik opstond en Atilla al direct bij de deur ging staan om gaan te wandelen. Vannacht toen ik thuiskwam stonden ze tot mijn verbazing niet eens voor me op, misschien wel uit protest tegen het feit dat ze al 3 weken niet meer waren wezen wandelen, hoewel ze op ons boerenerf plaats zat hebben om rond te rennen.
Al overpeinzende concludeer ik dat reizen naar India die zo intensief zijn waarin zo ontzettend veel gebeurd, je leven eigenlijk op delen in meerdere fasen nl; het leven hier en in India met een totaal andere cultuur en zijn levensstandaard, hartelijkheid etc. die vast ook voor veel andere landen geldt met veel armoede die ik in de toekomst nog hoop te ervaren, niet om hun financiele armoede maar om hun hartelijkheid die ik zie als hun rijkdom die veel meer waard is dan geld. In India zei ik tegen iemand die mij vroeg wat ik van zijn land vond, dat ik getroffen was door de armoede van velen, maar veel meer door de daaraan gekoppelde geestelijke rijkdom die veel meer waard is dan het domme verlangen naar financiele rijkdom met het daaraan gekoppelde domme ikke ikke denken dat mij in Nederland zo tegen staat en dit door bezoeken aan arme landen steeds meer doet. De persoon in kwestie was erg trots op mijn kijk op zijn land.
Kotom India is een land dat ondanks het overal rondslingerde afval, dat vooral ook veroorzaakt wordt door de industrie die mede verantwoordelijk is voor de produktie van overbodig plastic etc., waar ik nooit aan zal wennen, diep in mijn hart heb gesloten.
Treffend is het dat vanmorgen toen ik voor het eerst weer samen met An aan het ontbijt zat
de decemberspecial "wordt vervolgt" onder het motto: armoe troef, van Amnesty International op tafel lag o.a. over milieuproblemen in arme landen veroorzaakt door internationals zoals Shell die hun verantwoordelijkheid in deze niet nemen en de gevolgen hiervan in arme landen...........ze lullen samen met de politiek maar verder over een schoon milieu.............om te kotsen, bah.
Sorry, dat ik deze keer mijn reisdagboek zo beeindig maar ik kan en wil niet anders, maar ik besef ook dat ik mee consumeer en voel mij daardoor mede schuldig.
Tot een volgende keer,
Houdoe,
Wim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
